عهــدِ " ما کـانَ محمّد" تـازه شـد
چیره شد، انــدوه، بـر جـان بتــول
عشق، شـد پنهان و محنـت، برملا
قصه ی مـرگ رسول و حُـزنِ شُوی
در شــبِ دلتـنــگیِ اهــلِ کســا
مرگ می آیــد زمانی، چاره چیسـت
داغ چون آمد، چه سود از اشتیاق
چاره ای جـز بیـتُ الاَحزانـش نبود
سـاغـرِ نـابــاوری سـر می کشیـد
فاطمـه ! جـانِ تــو و جــانِ علی
یاس، می پژمـرد و قحـطِ آب بود

تـا چــراغ وحـی، پُـــر آوازه شــد
تار شد خورشیـدِ مشـرق، بی رسول
مانـد بی یــاور علـی در مــاجــرا
گوهرِ عصمـت، پریشان از دو سوی
حلقـه زن، بر گـردِ شمـعِ مصطفـی
"مصطفی فرمود، دنیا سـاعتی ست"
یـاس می پژمـرد، کم کم در فِــراق
داغِ سنگینـی که درمــانـش نبـود
دُرّ غلطـان از جگـر بَـر می کشیـد
سـالهــای سخـت و پنهــانِ علی
شمعِ غربـت سـوزِ ما، بی تـاب بود